Levende organismen hebben het grootste belang bij het in stand blijven van het magneetveld van de aarde, hetgeen duidelijk blijkt uit experimenten waarbij het aardmagnetisme met bepaalde apparatuur wordt opgeheven. De magneetvrije zône die hiermee ontstaat werd o.a. gebruikt om te onderzoeken hoe dieren daarop reageren.

Bij witte muizen ontstonden, na twee weken in een magneetvrije zône, gezwellen, ziekten van nieren, blaas, lever en beenmerg, die in een progressieve sterfte uitmondden, terwijl in een vergelijkingsgroep alle muizen gezond bleven. Op grond van deze ervaringen was het uiteraard niet verantwoord een dergelijk onderzoek bij mensen uit te voeren. Wél heeft men bij mensen geëxperimenteerd met verzwakking van het aard-magneetveld: Een groep bestaande uit 20-jarige mannen werd gedurende 10 dagen in een afgezwakt aardmagneetveld geobserveerd. De kwaliteit van het centrale zenuwstelsel ging sterk achteruit, in het bijzonder het visuele onderscheidingsvermogen.

Kon men vóór de test 14 beelden per seconde van elkaar onderscheiden, direct na de test was dit gedaald tot 8. Een belangrijk deel van onze intelligentie, het visuele onderscheidingsvermogen, kan dus ernstig beschadigd raken door het wegvallen van het aard-magneetveld. In de ruimtevaart wordt hiermee rekening gehouden, door het kunstmatig opwekken van een beschermend magneetveld voor de astronauten.

Aardmagneetveld en richtingsgevoel

Het magneetveld van de aarde beschermt niet alleen het leven. We weten uit de biologie dat niet alleen zeelieden gebruik maken van het aardmagnetisme door middel van een kompas, maar dat levende wezens van uiteenlopende klassen zich bedienen van het aard-magnetisme.

Planten maken gebruik van wat genoemd wordt: magnetotropie, het zich in de ontwikkeling richten op het magnetisch veld. In de aquaspirillum magnetotacticum, een bacterie op de zeebodem, zijn magnetietkristallen gevonden. Men veronderstelt dat deze bacterie zich hiermee kan oriënteren. Ook walvissen, haaien en roggen beschikken over een speciaal orgaan waarmee ze zich kunnen oriënteren. Ze zijn steeds in beweging en zwemmen dan over de veldlijnen van het magneetveld van de aarde waardoor in het opnameorgaan elektrische stromen worden opgewekt.

De sterkte van deze stroom hangt samen met de richting waarin het dier over de veldlijnen heen zwemt. Kompastermieten bouwen metershoge heuvels die precies Noord-Zuid zijn gericht. In de vogelwereld is bij postduiven en ooievaars de invloed van het magneetveld van de aarde voor het bepalen van de richting wetenschappelijk aangetoond. Ook bijen oriënteren zich met behulp van het magnetisme van de aarde. Vooral bij magnetisch gevoelige dieren wordt een relatief hoog gehalte magnetiet in de weefsels gevonden, hetgeen een mogelijke verklaring is voor hun speciale waarnemingsvermogen. Ook de menselijke hersenen bevatten zulke magnetiet- kristallen, ongeveer 5 miljoen per gram hersenweefsel, in de hersenvliezen zelfs 20 maal zoveel. Wellicht is het optreden van hoofdpijn onder invloed van veranderingen in de atmosfeer (zonne-erupties) hierdoor te verklaren.

Vitaliteit, veroudering en magnetisme

Hoe zit het nu eigenlijk met de relatie tussen vitaliteit en magnetisme? Dat is een interessante vraag, want daar wordt meestal niet over nagedacht. De vitaliteit van mensen of dieren wordt bepaald door de vitaliteit van hun cellen. Cellen zijn vitaal wanneer ze alle benodigde stoffen bevatten en alle overtollige stoffen kunnen uitscheiden. Maar hoe gebeurt dat; is dat slechts een chemisch probleem?

Een aantal stoffen kunnen passief door de cel worden opgenomen, bijvoorbeeld suikers. Andere stoffen worden actief opgenomen; die worden als het ware naar binnen of naar buiten gepompt. Dit is o.a. het geval voor natrium en kalium via de zogenaamde natrium/kaliumpomp. De pompwerking is afhankelijk van het transmembraan-potentiaal (de elektrische lading van de celwand) en van energie die wordt geproduceerd in de mitochondriën (mitochondriën zijn de krachtcentrales van de cel). Door hun transmembraanpotentiaal zijn cellen te vergelijken met oplaadbare batterijen die elektrische energie kunnen opnemen, opslaan en weer afgeven. Ook de stoffen die worden aangetrokken of afgestoten hebben een elektrische lading. Elektrisch geladen deeltjes noemen we ‘ionen’ en elektronen. De aanwezigheid van een juiste elektrische lading van celmembranen door elektronen en ionen is dus essentieel voor onze gezondheid. Wanneer de lading van een cel achteruit gaat, raakt haar stofwisseling in de war en neemt de vitaliteit af.

Door magnetisme elektrisch opladen

Uit allerlei onderzoek is bekend dat de ‘oermens’ ongeveer 8 uur per dag (45 km) blootsvoets moest lopen om aan de kost te komen. Van de Hunza’s -een bergvolk dat niet lang geleden in het Himalaya-gebergte leefde- weten we dit ook. Door het lopen op blote voeten in de vrije natuur wordt optimaal elektrisch contact gemaakt met de aarde en door spieractiviteit dragen wij bovendien zélf in belangrijke mate bij aan onze eigen elektrische celmembraanlading, want spieractiviteit is in dit verband ook magnetische activiteit.

De Hunza’s waren tot op hoge leeftijd in staat zich met de snelheid van een berggeit in het moeilijke terrein te verplaatsen. Bovendien kwamen de bij ons bekende ouderdomskwalen daar niet voor. Zo’n intensieve lichaamsbeweging, 8 uur per dag op blote voeten, past echter niet in ons cultuurpatroon; wie doet dat nog? Toch is het eigenlijk nodig want genetisch is de mens in de loop van zijn ontwikkeling niet essentieel veranderd. Ook wíj hebben nog dezelfde hoeveelheid elektrische en magnetische krachten nodig om zuurstof en voedingsstoffen in onze cellen te pompen en afvalstoffen er uit. Hoe minder dat gebeurt, hoe sneller onze conditie achteruit gaat, hoe sneller we verouderen en de daarbij horende ziekten krijgen. Het zou prachtig zijn als we ter verbetering van onze conditie onze cellen op de één of andere manier elektrisch zouden kunnen opladen, zoals een leeggelopen accu. Dat de fysieke prestaties van de hedendaagse mens erg achteruit zijn gegaan, werd mij vooral duidelijk tijdens mijn laatste vakanties, maar ook dat daar heel wat aan te doen is door nieuwe ontwikkelingen die verderop in dit artikel besproken worden,.

Vakantie op la palma

De Canarische eilanden roepen het beeld op van zonnige stranden en verwende Europeanen die tussen de luxe maaltijden door liggen te bakken in de zon. Voor de massa is dit beeld juist, maar bijvoorbeeld op het eiland La Palma komen veel mensen die van een sportieve vakantie houden. Hier worden adembenemende wandeltochten door de bergen georganiseerd. Adembenemend wegens het bijzondere natuurschoon, maar ook door de moeilijk begaanbare, steile bergpaden waarlangs de tochten voeren. Vijfhonderd of duizend meter klimmen en dalen per ‘wandeling’ is heel gewoon. De deelnemers zijn dan ook merendeels jongeren of getrainde bergwandelaars.

La Palma vroeger

De oerbevolking van La Palma verkeerde vijfhonderd jaar geleden nog in het stenen tijdperk. Het landschap was rijk voorzien van waterbronnen en overal ruisten beken en watervallen. Men hield zich in leven met akkerbouw op de berghellingen, met geitenmelkproducten en met visvangst. Nadat deze ‘Guanchen’, zoals ze worden genoemd, door de Spaanse veroveraars volledig waren uitgemoord (1493) begon er een nieuwe tijd waarbij het landbouwgebied door de vestiging van grootschalige suikerrietplantages een drastische verandering onderging. Het wegennet kwam i.v.m. het moeilijk begaanbare, bergachtige terrein pas laat in deze eeuw tot ontwikkeling, zodat er behalve over de genoemde bergpaden te voet of per lastdier, nauwelijks vervoer was. De aan de Oostzijde gelegen hoofdstad Santa Cruz kon vanuit het Westen zodoende in het begin van deze eeuw slechts bereikt worden door te voet hoogteverschillen van 1500 meter en meer te overwinnen en het was niet ongewoon dat men in één dag het 30 km brede eiland overstak en weer terugliep. Men moet dus over een geweldige conditie hebben beschikt, waarbij de prestaties van de moderne bergwandelaar, laat staan die van de luierende massatoerist, in het niet vallen.

La Palma nu

Bananen zijn op La Palma exportartikelen en vormen de belangrijkste bron van inkomsten. De kleinschalige landbouw is zodoende vrijwel volledig verdrongen door dominerende bananenplantages, die praktisch al het water van de natuurlijke bronnen opeisen. Dat water wordt thans door een lelijk bovengronds buizennet geleid waarmee het eiland is overdekt. Watervallen en beken zijn slechts in de winter na zware regenval zichtbaar. Door de aanwezigheid van goede autowegen kan momenteel in 30 minuten de oversteek van Oost naar West per auto worden gemaakt en de moderne Palmero heeft de fabelachtige conditie van zijn voorouders binnen enkele generaties geheel verloren, is anders gaan leven en eten. ‘Supermercado’s’ vind je in bijna ieder straatje en het assortiment wijkt nauwelijks af van het onze; hoofdvoedsel is tegenwoordig geïmporteerd vlees. Veel oudere inwoners lijden aan gewrichtsklachten. Er is dus geen verschil te bespeuren tussen de gezondheidskwaliteit van Palmeros en West-Europeanen. La Palma demonstreert ons in een notendop wat de moderne beschaving heeft gebracht wat betreft gezondheid van mens en milieu.

Onze conditie op de pijnbank

Hoewel we al jaren bewust gezonde voeding gebruiken, wilden mijn vrouw en ik iets aan onze conditie doen d.m.v. van meer lichaamsbeweging; we begonnen een jaar geleden steeds langere fietstochten (tot 120 km per dag) te maken in de weekenden en vervolgens schreven we in op bergwandelingen op de Canarische eilanden. Met veel inspanning en pijn in de knieën volbrachten we onze eerste tocht die ongeveer zes uur duurde en als "licht" geklasseerd stond. De volgende dag konden we amper uit bed komen wegens spierpijnen en moesten we rust houden. De spierpijnen namen helaas toe in de volgende dagen, zodat alle verdere wandelafspraken werden afgezegd. Pas na twee weken waren de pijnen verdwenen, maar toen waren we alweer thuis.

Quantron resonantie systeem

Enige tijd na dit avontuur begonnen we met dagelijkse toepassing van magneetveld behandeling volgens het Quantron Resonantie Systeem. Hierdoor verdwenen een aantal lichamelijke klachten waarover ik in een eerder artikel* heb geschreven en verbeterde onze conditie. Wij hadden inmiddels 2 maanden magneetveldbehandeling achter de rug en waren dus benieuwd wat er gebeuren zou als we opnieuw gingen bergwandelen. We besloten onze bergschoenen uit de kast te halen en er opnieuw letterlijk tegen aan te gaan; de QRS-mat namen we mee en bleven die dagelijks twee keer gebruiken. Tot onze vreugde waren we ditmaal in staat om alle geplande wandelingen te volbrengen en bleef spierpijn vrijwel achterwege. We hadden tijdens het klimmen ook meer "lucht" dan de eerste keer.

Omdat het resultaat van het QRS zo positief was in alle opzichten, besloten we na ongeveer vijf maanden dagelijkse behandeling tot een pauze. Een veel gestelde vraag van QRS-gebruikers is namelijk of het behandelingsresultaat blijvend is en, zo niet, of de behandeling dan levenslang moet worden voortgezet. Wij wilden dit eens testen en twee weken na het staken met de behandeling gingen wij opnieuw de bergen in op La Palma; de QRS-mat lieten wij thuis.

Dat bleek een vergissing, want reeds een dag na de eerste wandeling konden we bijna niet lopen wegens spierpijnen. Na een dag rusten zakte de pijn grotendeels af en kwam de volgende krachtsinspanning: zes uur klimmen en dalen met een gemiddelde moeilijkheidsgraad. Het werd opnieuw een adembenemende tocht in alle opzichten. Als laatste van de groep arriveerden we bij de bus die ons naar ons onderkomen terugbracht; we stonden letterlijk te trillen op onze benen! De volgende dag waren de spierpijnen in kuiten, dijen en rug weer zo erg, dat rusten en kleine stukjes lopen de enige mogelijkheid bleek. Heel geleidelijk, na verloop van 5 dagen trok de pijn weg We konden weer wat langer wandelen, maar hebben ons niet meer aan zware tochten gewaagd.

Conclusie

Of het QRS levenslang moet worden gebruikt weet ik nog niet. Het lijkt mij voor de hand liggen om af en toe pauzes in te lassen. Veel onderzoek is echter nog nodig om algemene richtlijnen op te stellen.

Ik ben bereid om in individuele gevallen advies te geven, eventueel aan de hand van een CMMD-onderzoek.

Voor patiënten is het in elk geval een "must" dat een individueel behandelschema door de ervaren arts of therapeut geregeld wordt. Daarnaast is het aan te bevelen om tijdens perioden van extra inspanning, het bergwandelen bijvoorbeeld, de behandeling niet te onderbreken.

De les

Wij gaan niet meer op vakantie zonder "de mat", want vakantie is voor ons werken aan onze conditie en dat gaat het beste met het QRS.

* Persoonlijke ervaringen met het Quantron^® Resonantie Systeem, een wonderlijke mat!